Müslüman, Allah’a olan aidiyetini ispat etmek zorundadır. Bu ispatın yolu da, mensubiyetten geçmektedir. Mensubiyet, sadece sözle yürümeyen, talibinden fedakârlık, vefakârlık ve sabır isteyen bir yolun adıdır. Müntesip, mensubiyet serüveninde bir kötülükten iyiliğe geçiş yapacağı her an, Rasulûllah (sav)’in Mekke’den Medine’ye hicretini anımsamalıdır. Böylece, bu yolculukta zaman zaman peşine Süraka’ların takılmasını, silahlı düşmanlar tarafından yakalanma riski bulunmasını normal karşılayacaktır. Önüne engel olarak ne çıkarsa çıksın nihayetin ‘talea’lbedrualeyna’ olacağına da inanacaktır. Bu zorlu yolculuğun sonunda, yüce Allah kuluna “Hoş geldin” diyecektir.

Hac suresi 78. ayette, Müslüman şahsiyetin kimliği Yüce Allah tarafından şöyle tespit edilmiştir: “O Allah, bundan önceki kitaplarda da, bu Kur’an’da da size Müslümanlar adını verdi ki, peygamber size şahit ve örnek olsun, siz de insanlara, şahit ve güzel örnek olasınız.” (Hac, 22/78)

Fussilet suresi 33. ayette ise şöyle buyrulur: “Allah’a davet eden, dürüst ve erdemli davranan ve ‘Elbette ben kayıtsız şartsız Allah’a teslim olanlardanım’ diyenden daha güzel sözlü kim olabilir?” (Fussilet, 41/33)

 “Yakin (ölüm) sana gelinceye kadar, Rabbine kulluk et!” (Hicr, 15/99) âyetinin sunduğu mesaj, rahatlık ve zorluk zamanlarında, şartlar ne olursa olsun, kulluğu sekteye uğratmamak gerektiğidir. Yaşadığı dönemin tuğyan eden günah ve hatalarından bunalarak münzevi olmayı seçmek, Müslüman kimliğin ve kesintisiz kulluk yolculuğunun hilafına bir davranış olacaktır. Gittiği her mekânda kapitalist mantığın yansımalarıyla karşılaşan çağdaş Müslüman, yorulduğunu hissetse de geri adım atmayı düşünmeyecektir. Zira ne Peygamberler ve ne de inananları, yaşadıkları toplumun envai çeşit isyan ve küfürlerinden etkilenerek toplumlarından ayrılmayı doğru bulmamış, hepsi de toplumlarıyla iç içe bir hayat tarzını benimsemişler ve iyiliği yayma mücadelesine devam etmişlerdir.

Allah her insana belli yetenekler lütfetmiştir. İnsanın sahip olduğu yeteneklerde, ailesinin, çevresinin ve nihayet tüm ümmetin hakkı vardır. Aidiyet vesilesiyle bu hakları yerine getirme fırsatı elde edilmiş olacaktır. Öte yandan bir araya gelen kimselerin başarabilecekleri, münferiden yapılabileceklerinin çok fevkindedir. Elli kişi mevcudu bulunan bir grubu ele aldığımızda, bir araya gelen bu sayıda insanın fizik ve düşünce güçlerinin ciddi işler başarabileceği sonucuyla karşılaşırken; yüz kişi olup da grup haline gelemeyen insanların tek bir insan kuvvetinde kalmaya mahkûm oldukları görülmektedir. Özel yetenekleri olan azlar, çoklara galiptir. Bedir savaşında bin müşrikle üç yüz on üç, Mute savaşında yüz bin müşrikle üç bin, Yermük savaşında, üç yüz elli bin müşrikle yirmi yedi bin Müslüman savaşmıştır. Bu rakamların ifade ettiği gerçeği, duyu organları ve akılla değil, iman ile değerlendirmek gerekmektedir. Yakın tarihimizde iz bırakan Çanakkale savaşında da durum bundan farklı değildir. Adedi ne olursa olsun, inancı kavi olan cenah, daima muzaffer olmuştur. 

Unutmayalım ki, yetenekleri, aidiyetleri sayesinde zirveye ulaşan bu örnek şahsiyetler, üstünlüğü, davaları uğrunda dünya yansa, “Ben varım” diyebilecek metanet ve dirayetle elde etmişlerdir.

Müslüman, bir tek kişiyken, aidiyetiyle binler olmanın ve “Kim (Allah huzuruna) iyilikle gelirse ona getirdiğinin on katı vardır.” (En’am, 6/160) Beyan-ı İlahi’sinin talibi olarak hayatını sürdürür.

Neticede, mensubiyet ve aidiyetin niçin elzem olduğu tek bir cümle ile özetlenebilir: Hayata hâkim olmak için. Hayatın mahkûmu mu, yoksa hâkimi mi olmak istediğine karar veren insan, sağlıklı bir tahlilin ardından, mensubiyetin ehemmiyetini kavrayacaktır. Mensubiyet, kişiye hayatını yaşarken yalnızca yüce Allah’ın huzurunda/emirleri karşısında başını eğmesi gerektiğini öğretir.

Allah’a ait olduğumuzun şahidi olacak bir hayat yaşamamız duasıyla…

Cumanız mübarek, dualarınız makbul olsun…